| ندارد درد من درمان دریغا |
بماندم بی سر و سامان دریغا |
| درین حیرت فلک ها نیز دیر است |
که می‌گردند سرگردان دریغا |
| درین دشواری ره جان من شد |
که راهی نیست بس آسان دریغا |
| فرو ماندم درین راه خطرناک |
چنین واله چنین حیران دریغا |
| رهی بس دور می‌بینم من این راه |
نه سر پیدا و نه پایان دریغا |
| ز رنج تشنگی مردم به زاری |
جهان پر چشمه‌ی حیوان دریغا |
| چو نه جانان بخواهد ماند نه جان |
ز جان دردا و از جانان دریغا |
| اگر سنگی نه ای بنیوش آخر |
ز یک‌یک سنگ گورستان دریغا |
| عزیزان جهان را بین به یک راه |
همه با خاک ره یکسان دریغا |
| ببین تا بر سر خاک عزیزان |
چگونه ابر شد گریان دریغا |
| مگر جان‌های ایشان ابر بوده است |
که می‌بارند چون باران دریغا |
