عشق
تاز ه فهمیدم که عشق جرات و جسارت می خواد. دوست داشتن شهامت می خواد .باید بتونی دوست بداری باید بتونی ریسک فراق رو داشته باشی .باید بتونی زندگی خودت رو ببخشی. عشق خوبه . دوست داشتن خوبه به هر نوعش که باشه . حداقلش اینه که نمی ذاره تو برا خودت باشی ،خودخواه باشی خودت رو نگاه کنی. شعله های عاطفه و انسانیت رو در قلبت بیدار می کنه . رقت قلب می ده و اگه انسان خدا جویی باشی تو رو به مبدات و به ریشه حیاتت نزدیک تر می کنه. به اعتقاد من بدترین ظالمان تاریخ اون هایی هستند که نتونستن رقت قلب داشته باشن، نتونستن جز مطامع نفسانی خودشون به چیز دیگه ای بیاندیشن.عشق جدات می کنه ؛از خودت، از خواسته هات ،از جذبه هاو کشش های جسمانی ات.
اما روایتی داریم که می گه شرف المکان بالمکین . من هم می گویم شرف العاشق بالمعشوق . انگار تو این درجات عشق هر کی محبوبش بزرگ تر و والاتر باشه عشقش هم از درجه کمال بیشتری برخورداره. معشوق گاهی «شیرینه» به آن وصف زیبایی و گاهی ساقی ساده ای بیش نیست گاهی از حصار ماده بیرون رفته و شکل انتزاعی به خودش می گیره .برا بعضی ها می شه قدرت برا بعضی ها می شه غرور برا بعضی ها می شه خدا. اما انگار عشق به خدا دست گرمی می خواد باید از پایین پایینا شروع کنی باید اول از اغوش مادر آزموده بشی. باید به لالایی مادر وابسته بشی باید.... والا دلیلی نداشت که دنیا مارو به عشق ها و محبت ها و دوست داشتن ها دعوت کنه. دلیلی نداشت با وجود خدا دل بدیم و خیلی چیز ها غیر از خودش رو دوست داشته باشیم. خدا خوب می داند چه می کند.